Cudze chwalicie, swego nie znacie – Opolnica
Idąc około dwudziestu minut z Barda wzdłuż wysokiego, skalnego brzegu Nysy Kłodzkiej osiągamy pierwsze zabudowania wsi Opolnica. Po prawej stronie drogi na wysokiej skarpie stoi duży, ładnie wkomponowany w leśny krajobraz budynek, który przed ostatnią wojną był również domem wypoczynkowym dla ewangelickich zakonnic, zwanym domem Jadwigi.
Mało kto bowiem wie, że Opolnica była w tym czasie znaną wsią letniskową. Na terenie wsi tryska także źródło wody mineralnej. Jest to woda siarczkowa i chociaż nie jest uznawana za wodę leczniczą, jest bardzo popularna jako woda stołowa. Według miejscowej legendy, źródło to miał odkryć Bolesław Chrobry, gdy przebywał w tej okolicy przy okazji zakładania grodu w Bardzie. Niestety ta piękna legenda nie ma żadnego potwierdzenia w historii.
Rzeczywiste początki Opolnicy sięgają XIII wieku, a konkretnie roku 1290. Wówczas to książę świdnicki Bolko I sprzedał niejakiemu Grabiszy z Dzbanowa “las z gruntem i wszystkimi dodatkami” położony między Gerardestorph i Bardem za 40 grzywien wraz z prawem wybudowania karczmy. W 1334 roku wymienia się wieś o nazwie Villa Gerhardi, a w 1336 roku występuje jako Geresdorff. Obie wymienione nazwy, a także istniejąca do 1945 roku Giersdorf, pochodzą najprawdopodobniej od imienia założyciela wsi – Gerharda. Pierwszymi znanymi właścicielami Opolnicy byli Heringowie. Jeden z nich, Peschko Hering w 1359 roku sprzedał w Opolnicy kawałek ziemi miastu Ząbkowice w celu budowy drogi do Kłodzka.
Pod koniec XVI wieku właścicielami byli Burghausowie na Stolcu, którzy wynieśli tutaj okazały, renesansowy dwór. Wieś, w przeciwieństwie do pobliskiego Barda była od początku XVI wieku lokalnym ośrodkiem protestantyzmu. Tak było aż do 1653 roku, kiedy to miejscowy kościół siłą rekatolicyzowano. Po 50 latach, w 1708 roku kościół wrócił do ewangelików i tak już pozostało do dnia dzisiejszego. W 1729 roku majątek w Opolnicy nabył hrabia Jan Henryk Kurschwand. Po jego śmierci jego druga żona wyszła ponownie za mąż za hrabiego Ludwika Wilhelma Schlabrendorfa, którego ojciec Ernest Wilhelm był ministrem do spraw Śląska za czasów króla Fryderyka Wielkiego. O potędze tego rodu może świadczyć fakt Schlabrendorfowie w 1795 roku odkupili od Auerspergów księstwo ziębickie i na jego obszarze ustanowili własne państwo stanowe z siedzibą w Stolcu. Schlabrendorfowie byli właścicielami Opolnicy do 1858 roku, następnie majątek przeszedł drogą spadku w ręce pięknej i romantycznej hrabianki Anny Deym. To z jej inicjatywy zagospodarowano okolice Opolnicy, wytyczono ścieżki spacerowe, urządzono miejsca widowkowe, nazwano okoliczne skałki. Szczególnym powodzeniem cieszył się punkt widokowy nad wysokim brzegiem skalnym pomiędzy Bardem i Opolnicą, zwany też Grafensitz (Miejsce Hrabiowskie).
Po jej śmierci górę najczęściej przez nią odwiedzaną nazwano Anna Warte (dzisiejszy Klimek), a sąsiednią, na cześć narzeczonego Anny, pewnego oficera, który zginął na wojnie nazwano Leutnantskoppe (Kopa porucznika, dzisiejszy Leszek). Kłodzkie Towarzystwo Górskie na Anna Warte postawiło drewnianą wieżę widokową i wytyczyło ścieżki spacerowe. Na Leutnantskoppe znajdowało się jedyne w tej części Gór Bardzkich schronisko górskie zwane także “w połowie drogi”, bo leżało mniej więcej w połowie drogi na Przełęcz Srebrną. Miejscowa legenda głosi, że podczas wojny trzydziestoletniej ludność Opolnicy opuściła swą wieś i schroniła się w lesie pod szczytem Leutnantskoppe i tam założyła nową osadę zwaną też “pustą wsią”, której resztki były widoczne jeszcze przed wojną. Kolejnym właścicielem dóbr opolnickich został hrabia Ferdynand Merveldt z Westfalii, który w 1885 roku na drugim brzegu Nysy Kłodzkiej na Tunelowej Górze, w dzisiejszym Bardzie, wybudował piękny, neogotycki pałac na wzór swojego zamku w miejscowości Lembeck, skąd pochodził.
W tym samym czasie wzniesiono istniejący do dziś nowy kościół ewangelicki pod wezwaniem Zbawiciela. Ostatnim właścicielem Opolnicy przed wojną był hrabia Otton Schwerin, który posiadał także dobra w Tarnowie, Grochowie, Wilczej, Bardzie oraz elektrownię w Opolnicy, pierwszą na ziemi ząbkowickiej. W 1885 roku we wsi mieszkało 620 mieszkańców, było 103 domy, 2 folwarki i pałac.
W roku 1946 miejscowość została włączona do nowo powstałego województwa wrocławskiego na terenie powojennej Polski pod nazwą Chrobrówka, pochodzącą od przydomku króla Bolesława Chrobrego; ostatecznie nazwę ustalono na Opolnica. Dziś pod dawną nazwą można wynająć tam drewniany domek i umówić się na spływ i niezapomniany weekend.
W Opolnicy znajduje się też agroturystyka „Dom nad Srebrną Rzeką”, coraz liczniej odwiedzany, słynący z niecodziennych wydarzeń i spotkań.
W Opolnicy powstaje też Ekoosada, coraz więcej ludzi osiedla się tam, by zbudować ekologiczny dom i wieść stateczne życie na prowincji, w otoczeniu ludzi o podobnym zapatrywaniu na życie.
